Wij zeggen vaarwel aan 2007 en verwelkomen 2008

Jaja, bloggen. Het is er weer niet van gekomen. Mijn verlof was dan ook een aaneenschakeling van de traditionele kerstavond en voor de rest veel niets doen. Ik heb normaal geen probleem met een weekend nietsdoen, na een harde week werken. Maar een week niet al te veel doen...

Alvast een eerste voornemen? Regelmatig wat vroeger gaan slapen...

Voor de geïnteresseerden, de foto's van onze laatste baseball sessie.
Alsook (veel te laat), een aantal foto's van mijn verjaardag

Slik

Beste lezertjes,

Ik lig in bed en kan de adem wolkjes uit mijn mond zien komen. Need I say more?
Ik denk dat ik vanacht ga dromen over dubbel glas. Figuurlijk dan want letterlijk ga ik waarschijnlijk dromen van de noordpool.

Maar beter nieuws. Morgen is het waarschijnlijk mijnen laatsten dag werken dit jaar. Dan heb ik nog eens een week tijd om te relaxen. Kan ik drummen, mixen, wii'en... bloggen ;-)

Vrolijk 2008

Ben net naar het eerste jaaroverzicht aan het zien. Man man man, den tijd gaat snel voorbij.

Spreekwoorden

Van de wal in de sloot
  1 Van een lastige situatie in een nog lastigere situatie terecht komen.

  Zie ook: Van de regen in de drup.

  Voorbeeld: Na een auto verzopen te hebben, beslissen even uit te stappen om te wachten en de deur toeslaan,... op slot,... met de sleutel op het contact,... na een meeting bij een klant,... terwijl de auto op hun parking staat.




elke overeenkomst met waargebeurde feiten en/of personen berust volledig op toeval

Looking for a muse

Kandidaten mogen zich altijd melden.

Sorry voor de weinige updates...

Blauw, zo hemels blauw...

Weer een lange dag achter de rug. 6.30 opgestaan (en dat is postitief, mijn eerder gedacht was om 7.15 in brussel te moeten zijn). Na eerst weer een paar keer rond te rijden (remind me to buy Navigation for Dummies for some of my collegeaus), aangekomen op plaats van bestemming, een blue key studio in Brussel. Voor wie zich daar niets bij kan inbeelden: een grote ruimte waarvan een hoek en vloer helemaal blauw zijn geschilderd. Na een dag opnames, kan ik dus verklaren dat ik voor een periode een afkeer zal hebbben van kleur blauw. Argh en mijn slaapkamer is blauw. Ach, nog even een lekker jenevertje drinken, TV kijken (Hmm, "Queer as Folk" of "The L Word", moeilijke keuze...) En dan, zonder licht aan te steken, in bed kruipen. En hopelijk, wordt ik morgen wakker en met heel veel geluk, zonder bebloede nagels van de verf van de muren te schrapen.

Schol en slaapwel!

Eeuh

Hmm, niks echt te vertellen vrees ik. Is zien, wa is der zowa gebeurd de laatste week.

- Interpol is me voor geweest. Veel wraak kan ik niet meer gaan nemen.
- Verlof is afgelopen en ik snak al teug naar wat vrije tijd.
- Veel gewerkt en zelfs een avondje drinken moeten afzeggen :-(
- Woensdag een 10-tal sets achter elkaar gespeeld bij de squash, Geen enkele gewonnen :-(, gelukkig kan ik goed tegen mijn verlies
- Naar Maanrock geweest, het grootste stadfestival volgens de folder. Iets dat mijn Gentse collega direct in zijn harnas jaagt.
- Veel moeite om buitenlanders uit te leggen dat ik nog geen wapens ben aan het kopen om de Walen mee aan te vallen.
- Ik heb mijn huisvuil buitengezet..., ah nee shit, da moet ik nog doen :-(

Hmm, hopelijk volgende keer iets boeiender te schrijven, sorry ;-)

Verlof

Na lang wachten, eindelijk een week verlof genomen. Ik ben met een lijstje met 10 dingen die ik wou doen begonnen en heb er ondertussen toch al een aantal van kunnen schrappen. Maar een week is natuurlijk weer te kort, zoals te verwachten. Ik krijg af en toe toch al heimwee naar dat studentenleven met twee maanden verlof.

Het werk volledig van mij afzetten lukt niet, want alles dat deze week fout loopt moet ik volgende week zien op te lossen. In september komen er twee stagairs. Dus hopelijk kan het werk dan wat meer verdeeld worden.

On a brighter side. Gisteren nog wat gaan drinken op de ossenmarkt. Jammergenoeg was mijn achterband kapot en moesten we (danku Bram) dan maar te voet tot ginder. Goed te doen, maar wel maar af en toe want tegen het einde van de terugreis, was de lol er stilaan af. Op cafe nog eens moeten uitleggen wat mijn type vrouw is. En voor een of andere reden nemen mensen nooit genoeg met "een tof karakter" of zo. Blond of bruin, dik of dun (het hele lichaam of specifieke lichaamsdelen), luid of stil,...
Ach ja, nu maar wachten op de resultaten zeker?

Vandaag trouwens mijn eerste vorm van cyberpesten gehad. Iedereen begint prive te bloggen en ik ben niet uitgenodigd. Snik :-(

De wondere wereld van sollicitaties deel 2.

Gesprek aan de telefoon een tweetal weken geleden:
hij: "Hallo, met Jan Jansens (schuilnaam, met dank aan een vroeger leerkracht van mij, waarvan ik de naam niet ga noemen,... ow sh#t, nevermind). Ik moest naar hier bellen voor een test."
ik: "Ah,... ok. en waar moet die test dan over gaan?".
hij: "Ah, kweet het niet."
ik: "..."
ik: "Gaat het over een sollicitatie ofzo?"
hij: "Ja, ‘t is een soort van sollicitatie. Ik heb via mijn broer met N gebeld, en ze had gezegd dat ik naar kantoor moest bellen, vragen achter Tim en dat jij voor een test ging zorgen."
ik: "Ahzo,.."
hij: "Ze hadden ook gezegd, dat je misschien van niets ging weten."
ik: "..., en over wat voor test hebben we het dan?".
hij: "Dat weet ik niet."
ik: "Maar hebben we het dan over animatie, of I.T. ... ?" (voor wie het niet weet, I.T. = Informatie Technologie, en voor woe het nog niet weet dan. Op de computer op die knoppekes drukken, maar dan niet bloggen of chatten ;-) )
hij: "Ik kan visual basic, en ik ga binnenkort leren werken met Flash."
ik: "Ah, I.T. dus?"
hij: "Ja, een soort van I.T."
ik: "Stuur me anders eerst eens even je CV door, dan weet ik waar het juist over gaat."

Een uur later ben ik een CV rijker, en heb ik weer de leuke taak iemand mee te moeten delen dat we geen interesse hebben in een nadere samenwerking.

Auf Wiedersehen Brasschaat

Ja, het is zo ver. Ik ben geen Brasschaatenaar meer. Het stond al op mijn identiteitskaart (jawel, het staat er op, ge moet alleen de middelen hebben om het te lezen), maar nu is het helemaal duidelijk. Ik heb net meer dan een uur naar een TV programma zitten zien (Fata Morgana, voor de kenners) dat zich volledig afspeelt in Brasschaat. Van de honderden mensen die in beeld kwamen herkende ik niemand. Alle locaties, geen probleem. Maar voor de rest,... zelfs niemand waarvan ik dacht, "ahja, die heb ik al wel eens ergens gezien op café". Nu zijn de mensen die ik ken, misschien op vakantie; of net zoals ik ondertussen buiten Brasschaat verhuisd; en ja de kans is groot, dat de mensen die ik ken, niet voor de camera willen komen voor dit soort programma's.
Anyways,... Op het moment van de opnames van FM, liep ik over het noorderteras te geniet van de zon aan de schelde in mijne nieuwe thuistad.

Auf Wiedersehen Brasschaat

Bijna vakantie

Als alles goed gaat heb ik volgende week een week verlof. Nu maak ik mij geen illusies. De kans dat alles goed gaat is redelijk klein. Ik probeer al van ergens november vorig jaar een weekje verlof te nemen, maar vooral de 'als het kan' heeft mij al zo lang problemen gegeven. Ik heb nu al een paar keer duidelijk laten weten dat ik deze opdracht afwerk en dan een week verlof neem.

Veel plannen heb ik nog niet, vooral thuis nog wat werken aan de keuken en electriciteit. Misschien er nog een opdrachtje bij doen. En dan mijn ronde doen van dingen waar ik meestal niet toe kom. Kapper, tandarts, oogarts,... met alles gaat het even erg vrees ik. En kappen heb ik zelf een tijd kunnen oplossen, maar tandheelkunde is niet echt mijn ding. (niet dat kappen dat wel is). Mijn grootste en niet zo ver gezochte vrees is, dat ik nog regelmatig terug zal moeten gaan om alles toe te plammuren. Best een tandarts zoeken tussen thuis en werk ergens.

Nu nog even verderwerken. Straks misschien na de toekomst ook het verleden van de afgelope dagen.

B'ah

Had vandaag mooi uitgepland. Op tijd opstaan (goed mogelijk omdat ik vrijdag zo moe ben dat ik vroeger in bed lig dan tijdens de week) en dan boodschappen doen. Zelfs nog aan het overwegen om naar een kapper te gaan. Om dan tegen de namiddag klaar te zijn om naar de Gentse feesten te gaan.
Bij het wakker worden (relatief vroeg voor een weekenddag) besef ik echter dat het vandaag onze nationale feestdag is. Alles toe en mijn planning in het water.
En nu we het daar toch over hebben. Het weer 'zou nog meevallen' in de namiddag. Dus hopelijk gaan we in de namiddag naar de Gentse feesten, en niet het Gentse schuilen.

Cinemanie

Vandaag nog eens in de cinema geraakt. Pirates of the Caribbean 3. Het is duidelijk het jaar van de deel 3's. Voor het eerst in mijn leven een Ben en Jerry's ijsje gegeten. Best wel lekker, maar of het zijn 5 en euro waard is... Het meisje achter de kassa was het in ieder geval wel. Vriendelijk en lief gezichtje. Zwaar getwijfeld om haar ten huwelijk te vragen, maar uiteindelijk dan toch maar gewoon de rekening betaald. De zaal ging maar laat open dus me even voor de Coming Soon tv gezet, ondertussen een eerste poging mijn B&J'tje op te eten, echter nog te hard. Links en rechts komen twee Nederlandse meisjes zitten. De linkse is op haar GSM bezig terwijl de rechtse non stop tegen haar begin te lullen. Rechts tegen links: 'je bent zo stil'. Ik tegen mezelf: '*zucht*'. Dan toch maar aan de deur staan wachten. Eenmaal binnen zit ik al een van de eerse neer (die voor mij stonden gaan, hoe typisch, helemaal achteraan in zaal zitten. Rondom mij begint wel een trend te vormen. Verschillende groepjes van kinderen van ene jaar of 6 7 8. Een tweede zucht vormt zich in mijn hoofd. Die achter mij houden zich gedurende heel de film op een paar opmerkingen na stil. Die voor mij hebben echter andere plannen en beginnen na een tiental minuten spelletjes te spelen die niet alleen lawaaierig zijn, maar ook niet gebonden aan hun stoel. De bijhorende volwasenne gaat wel een paar keer iets zeggen, maar veel gezag blijkt hij niet te hebben. In de helft van de film gaan ze dan toch met zijn allen buiten. Eerste gedachte: hopelijk heeft hij niet voor al die klein mannen moeten betalen, tweede gedachte: hopelijk wel, en maakt hij diezelfde fout geen tweede keer meer mee.
Natuurlijk weer even ingedommeld (of er zit een zwaar gat in het plot) en bijna drie uur later verlaat ik de zaal. Bij het buitengaan toch nog even zien naar de versnapering stand maar er zit niemand aan de kassa. Als ik echter buiten kom, sta ik op 2 meter van datzelfde lieve gezichtje. Deze keer echter met in het midden daarvan een sigaret. Mijn hard gebroken en een echtscheiding in aanvraag. Ben ik nu kieskeurig? In ieder geval heb ik weer het perfecte excuus om haar niet spontaan aan te spreken.
Voor ik de hoek om draai kijk ik toch nog een laatste keer, *zucht*.

Werchter: The Aftermath (2)

Werchter is bijna weeral een week voorbij. De eerste dagen na, waren zwaar. Ik ging maandag al even langs werk gaan, om al even de mails van donderdag en vrijdag bij te werken. Maar van alle opdrachten die ik verwachte voor problemen te zorgen, was het net een waar ik (dacht) niets te maken mee had die mij met een trap tegen het achterste terug in de werkelijkheid bracht. Hoewel het deze keer meer aanvoelde als een trap in de ballen. Woensdag voor Werchter tot 6 uur in de ochtend doorgewerkt. De eerste dag van het festival op tijd gaan slapen. Muse kon me niet genoeg motiveren (een soort van, been there, done that) en het was denk ik ook de juiste beslissing. We hadden gelukkig nooit de eerste shift, dus heb alles bijeen goed en redelijk genoeg geslapen daar.
Zondag waren we dus om 3.30 uur 's nachts thuis. Na weer een blokje rond te rijden, de auto op exact dezelfde plaats moeten zetten als vooor we vertrokken, maar aan de andere kant van de straat. Dus ik moest ook nu weer meer dan 5 minuten stappen naar huis. Dan nog een paar keer op en neer om alles boven te krijgen. Rond 4u dan toch kunnen gaan slapen. In de ochtend wakker gebeld en dan toch al voor de middag naar kantoor gegaan. Hoewel alles rustig leek om te beginnen (we zouden nog wat kasten en bureau's goed zetten na de verhuis) barste in de namiddag de stressbom. Technische details zal ik besparen, maar die dag weer pas tegen 4u in bed, hoewel de laatste uren ik nog weinig zinnigs kon doen.
Ondertussen is de crisis bijna voorbij, en heb ik mij al een paar dagen uit de opdracht kunnen terugtrekken. Resultaat was wel: ziek (verkoudheid, geholpen door een lage weerstand), een zware motivatie dip, en een huis waar rampenplan 1 kan uitgeroepen worden. Berg rommel in het bureau, berg afwas in de keuken en een berg was in de slaapkamer. 30° en 40° zijn al gedaan, nu nog handdoeken, ondergoed en beddengoed. En dan nog eens gaan strijken ook...

De foto's van werchter staan trouwens al online. Ik moet ze nog wel een keer uitzoeken, heb ze nu zonder meer geupload.

Rock Werchter: The Aftermath

Terug van een fantastisch Werchter, receiving mail 109 from 109. Zucht, I need a break.

Geeuw

Om even terug te komen op de sollicitatie. Een van de andere taken bij mijn (ondertussen niet meer zo) nieuwe job is delegeren. Zodus ook had ik gevraagd aan collega's om de tweede sollicitatie te doen. Ze waren echter iets te overijverige en toen ik een uur na afspraak nog niets gehoord had van mijn sollicitante kreeg ik het bericht dat ze al terug weg was. Daar ging het lichtpunt van mijn week ;-). Het goede er aan is dat mijn idee dat het een heel gemotiveerd iemand zou zijn, bevestigd werd door de persoon die de sollicitatie heeft afgenomen. Hij was voordien niet zo positief, maar nu krijgt ze een opdracht zodat ze een tijdje kan oefenen en zich kan bewijzen. Still to be continued dus.

Terug in het heden. Weer veel te laat thuis van werk. Nog niets gegeten, maar als ik iets eet duurt het weer langer eer ik kan gaan slapen. Anderzijds, niet dat ik veel keuze heb. Omdat ik het weekend naast door te werken ook nog mee ben gaan verhuizen, geen boodschappen kunnen doen, en ondertussen is er dus niet veel meer te eten. Brood is al een paar dagen op. Gisteren voor te vertrekken naar het werk een broodje gaan halen in de Panos. Die ligt, na de verhuis nu op mijn route naar het werk. Voorheen was het 5 meter om, dus dat zal het wel niet geweest zijn. Vanochtend mijn laatste pita broodjes opgegeten, dus nu ben ik volledig broodloos. Morgen dan nog maar een keer een broodje gaan halen, wel mee oppassen, want die dingen lopen op.

Hopelijk loopt morgen alles min of meer goed, zodat ik met een gerust hart kan vertrekken naar Werchter. En dat is letterlijk te nemen, wat na vanacht 4 uur te hebben geslapen (en de dagen ervoor ook minder dan nodig) klopt mijn hart al heel de dag op opgewonden tempo. Dat er dan nog mensen koffie en Red Bull drinken om wakker te blijven. Ik zou de gevolgen niet kunnen overzien als mijn hart dat ook nog te verduren zou krijgen.

Vanochtend opstaan was hard. Buiten het moe zijn, al mijn eerste gedachten waren aan wat er nog allemaal moet gebeuren. Dingen die nog afgewerkt moeten worden, dingen die zondag live gaan en waar nog niets is voor gebeurd,... twijfel of ik Werchter toch niet nog moet afzeggen....
Gedurende de dag dan toch iets meer zekerheid gekregen. Het zal morgen nog even goed plannen worden maar alles zou in orde moeten komen. Moet ik ook nog uit zien te vissen wanneer ik alles regel voor Werchter. Moet de auto nog gaan halen in Brasschaat en nog wel iets van boodschappen doen. Misschien donderdag ochtend alles plannen, maar onze eerste shift is om 13u, en voordien nog aankomen, tent op zetten... We'll see.

Sollicitatie

Een van mijn taken bij mijn (ondertussen niet meer zo) nieuwe job is het afnemen van sollicitaties. Mijn eerste was van een schoolgenoot. Hier kwam ik eerder toevallig langs en werd (omdat ik hem kende) gevraagd er bij te komen zitten. Tweede keer was het wel mijn taak zelf de sollicitatie af te nemen. Nuja, dat is wel een zwaar woord? Mijn eigen sollicitatie was ook heel los. Dat is ook de manier dat we onder elkaar werken, dus geen reden om bij een sollicitatie iemand te doen afzien. Maar bij die sollicitatie was het dus meer ik, die zich niet op zijn gemak voelde. Iemand moeten beoordelen die bijna 2x zou oud is is toch relatief nieuw voor mij. Niet alleen de leeftijd, maar vooral de ervaring valt me zwaar. Het was in dat geval dan ook meer de vraag of het iemand is die op dat moment in ons team ontbreekt of niet. Dat was toen niet echt het geval. Schandalig genoeg heb ik nadien ook niets laten weten. Een deel dat bijna nog minder leuk is te doen, als die sollicitatie zelf. Ondertussen zijn er nog een paar emails toegekomen. Maar niet echt iets waarvan ik dacht, dat kan het zijn. Zo was er ook een mail van iemand uit Zuid-Afrika, die garandeerde. Als hij job had, hij direct aan het nodige visum kon geraken. Dat kan allemaal wel zijn, maar zo iemand laat je niet even overkomen voor een sollicitatie gesprek.

Een aantal weken geleden het initiatief genomen nog eens op een email te reageren en iemand uit te nodigen. Ik ben benieuwd, want haar grafisch en animatiewerk is niet allemaal even goed, maar ik was onder de indruk van haar technische kennis en haar motivatie. Het gesprek morgen zal duidelijkheid moeten brengen 'of ze voor ons iets kan betekenen'. Een zin die ik letterlijk uit de reactie op mijn sollicitatie heb geplukt. Want, dat soort mails schrijven is ook niet mijn beste kant. Misschien was het ook iets te koud, want ondertussen heeft ze mij in haar mails aangesproken als 'meneer x' en 'de heer x' :-). Weeral iets om aan te wennen.

Het zal nog leuk worden morgen, want op exact hetzelfde uur komt er ook nog een andere sollicitant. Dit geeft wel leuke inspiratie voor spannende duels, maar hij komt voor een iets andere functie. In ieder geval mag het allemaal niet te lang duren, want tenzij er een van de twee direct begint, heb ik nog stapels werk te doen. Ik heb me in ieder geval voorgenomen deze keer wel het fatsoen te hebben, indien nodig het slechte nieuws te melden.

Wordt vervolgd

Everybody Else Is Doing It, So Why Can't We?

Ok, verander dat laatste door I, en dan krijg je de meest gebruikte reden dat mensen blogs starten volgens mij. De We versie is echter de titel van de debuutplaat van The Cranberries, dus ik denk dat de uitdrukking, of laten we zeggen 'het gevoel' al bestaat van ver voor het bloggen.

Bij deze dus mijn aftrap. Geen idee hoe ver ik kom. Ik heb regelmatig wel het een en ander te vertellen, maar niemand om het tegen te vertellen, maar ik heb nog vaker enorm veel zin om in slaap te vallen. En op andere momenten van de dag zie ik mij nog niet bloggen. Ach wie weet, time will tell.