Cinemanie

Vandaag nog eens in de cinema geraakt. Pirates of the Caribbean 3. Het is duidelijk het jaar van de deel 3's. Voor het eerst in mijn leven een Ben en Jerry's ijsje gegeten. Best wel lekker, maar of het zijn 5 en euro waard is... Het meisje achter de kassa was het in ieder geval wel. Vriendelijk en lief gezichtje. Zwaar getwijfeld om haar ten huwelijk te vragen, maar uiteindelijk dan toch maar gewoon de rekening betaald. De zaal ging maar laat open dus me even voor de Coming Soon tv gezet, ondertussen een eerste poging mijn B&J'tje op te eten, echter nog te hard. Links en rechts komen twee Nederlandse meisjes zitten. De linkse is op haar GSM bezig terwijl de rechtse non stop tegen haar begin te lullen. Rechts tegen links: 'je bent zo stil'. Ik tegen mezelf: '*zucht*'. Dan toch maar aan de deur staan wachten. Eenmaal binnen zit ik al een van de eerse neer (die voor mij stonden gaan, hoe typisch, helemaal achteraan in zaal zitten. Rondom mij begint wel een trend te vormen. Verschillende groepjes van kinderen van ene jaar of 6 7 8. Een tweede zucht vormt zich in mijn hoofd. Die achter mij houden zich gedurende heel de film op een paar opmerkingen na stil. Die voor mij hebben echter andere plannen en beginnen na een tiental minuten spelletjes te spelen die niet alleen lawaaierig zijn, maar ook niet gebonden aan hun stoel. De bijhorende volwasenne gaat wel een paar keer iets zeggen, maar veel gezag blijkt hij niet te hebben. In de helft van de film gaan ze dan toch met zijn allen buiten. Eerste gedachte: hopelijk heeft hij niet voor al die klein mannen moeten betalen, tweede gedachte: hopelijk wel, en maakt hij diezelfde fout geen tweede keer meer mee.
Natuurlijk weer even ingedommeld (of er zit een zwaar gat in het plot) en bijna drie uur later verlaat ik de zaal. Bij het buitengaan toch nog even zien naar de versnapering stand maar er zit niemand aan de kassa. Als ik echter buiten kom, sta ik op 2 meter van datzelfde lieve gezichtje. Deze keer echter met in het midden daarvan een sigaret. Mijn hard gebroken en een echtscheiding in aanvraag. Ben ik nu kieskeurig? In ieder geval heb ik weer het perfecte excuus om haar niet spontaan aan te spreken.
Voor ik de hoek om draai kijk ik toch nog een laatste keer, *zucht*.